Jacek Sempoliński. Ręka farbiarza

Ośrodek Propagandy Sztuki

Park im. H.Sienkiewicza

wernisaż: 13.09.2011, godz. 18.00

13.09.2011 - 29.10.2011

kuratorzy wystawy: Elżbieta Fuchs, Bogdan Tosza 
projekt ekspozycji: prof. Adam Brincken 
projekt graficzny plakatu i katalogu: prof. Mariusz Łukawski 


„Natura moja nosi, widać, ślady 
Mego zajęcia jak ręka farbiarza” 
Szekspir, Sonet CXI
tłumaczenie Jan Kasprowicz
wg Wystan Hugh Auden, Ręka farbiarza


Wystawa, przygotowana wspólnie przez Miejską Galerię Sztuki w Łodzi, Łódź Czterech Kultur oraz Centrum Dialogu im. Marka Edelmana, prezentuje bogactwo nowych dzieł prof. Jacka Sempolińskiego, klasyka polskiego malarstwa wywodzącego się z tzw. „pokolenia Arsenału”. Tytuł wystawy zaczerpnięty został z 111 Sonetu Szekspira, na motywach którego W.H. Auden osnuł swój słynny esej. Na ekspozycję składają się obrazy wykonane w technice akrylu oraz prace na papierze, tworzące cykle: Krew utajona, Litery łacińskie, Litery żydowskie, Cyfry arabskie, Ukrzyżowany u św. Anny, Narożnik, Czaszka i Ręce Trifonowa. Krytycy podkreślają ich zasadniczą odmienność od wcześniejszych dokonań Autora:„Przemieniając swoją sztukę, Jacek Sempoliński dołącza tu do – nie tak licznego – grona artystów różnych wieków, których twórczość w późnych latach nie tylko trwa, lecz się wzmaga” – pisze w tekście do katalogu prof. Maria Poprzęcka. Wystawie towarzyszy obszerny katalog.

„[...] Po latach zmagania z obserwowaną stale naturą i z przemyśleniami swoich doświadczeń, nie ma Sempoliński zamiaru ani przedstawiać rzeczywistości, ani konstruować abstrakcyjnych ideogramów. Niezliczone białe lub monochromatyczne płaszczyzny, na które, w jakimś przymusie mnożenia śladów swej obecności, „ręka farbiarza” rzuca raz lekkie muśnięcia, raz ciężkie bruzdy farby, żeby nie przdstawić tego, co jest jawnym impulsem widzenia. Jakby fakt widzenia wybranego motywu (a tytuły z całą prostotą odnoszą się do miejsc, obiektów i czasu malowania) był okazją do zawieszenia identyfikacji, wprawienia nas, widzów w dyskomfort nierozpoznawania. [...] Autor nie wyprowadza nas ku celowym zamysłom lub wyobrażeniom. Wręcz odwrotnie, tkwimy w sferze pytań o to jak żyć, żeby tworzyć, lub jak tworzyć, żeby żyć”.

Prof. Jacek Waltoś

Jacek Sempoliński urodził się 27 marca 1927 roku w Warszawie, jako syn Leonarda, znanego fotografika i Eugenii z domu Kozłowskiej. W latach 1943-44 uczęszczał do konspiracyjnej szkoły malarskiej im. Konrada Krzyżanowskiego, prowadzonej przez Adama Rychtarskiego, a w latach 1946-51 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach: Jana Seweryna Sokołowskiego i Eugeniusza Eibischa oraz scenografię u Władysława Daszewskiego. Dyplom ukończenia Akademii uzyskał w 1956 roku, choć za debiut artystyczny należy uznać udział w legendarnej już wystawie Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi w warszawskim Arsenale w roku 1955. Od tamtej pory uczestniczył we wszystkich ważnych prezentacjach sztuki polskiej w kraju i za granicą, m.in. w Niemczech, Austrii, Szwecji, Finlandii, Danii, Francji, Monako, Rumunii, we Włoszech i w Japonii. Od 1981 do 1989 roku na znak protestu wobec wprowadzenia stanu wojennego bojkotował oficjalne formy życia artystycznego. W tym czasie aktywnie uczestniczył w ruchu Kultury Niezależnej, biorąc udział w ekspozycjach organizowanych w kręgu Kościoła, animowanych przez m.in. Janusza Boguckiego, Marka Rostworowskiego i Tadeusza Borutę. Wśród ważnych wystaw z tego okresu należy wymienić Znak krzyża, Niebo nowe i ziemia nowa? w Parafii Miłosierdzia Bożego przy ul. Żytniej w Warszawie, Labirynt w kościele na Ursynowie, Misterium Paschalne w kościele na Solcu, Wszystkie nasze dzienne sprawy w krużgankach klasztoru oo. Dominikanów w Krakowie, a także szereg prezentacji organizowanych w Muzeum Archidiecezji Warszawskiej. Po roku 1989 na nowo zaczyna brać udział w oficjalnym życiu artystycznym, następuje szereg wystaw indywidualnych. Wśród nich – w 2002 w Narodowej Galerii Sztuki ZACHĘTA, a w 2006 w Galerii STUDIO w Warszawie i w tym samym roku w Galerii Malarstwa krakowskiej ASP. Od lat równolegle z malarstwem uprawia krytykę i publicystykę artystyczną. W 2001 pod tytułem Władztwo i służba ukazała się antologia tekstów w wyborze i redakcji Małgorzaty Kitowskiej-Łysiak. Od 1956 był pedagogiem, w latach 1988-2004 profesorem warszawskiej ASP. Tworzy długie, otwarte cykle. Uhonorowany wieloma nagrodami i odznaczeniami. Otoczony uznaniem i szacunkiem kolejnych pokoleń artystów, przyjaciół i wielbicieli. Jego artystyczne credo brzmi: „Artysta jest to dla mnie człowiek, który ma powiedzieć o czymś prawdę. I już”.