Idea i przestrzeń: Andrzej Miastkowski vel Egon Fietke, dźwięk: Jerzy Korzeń

Galeria Re:Medium

Piotrkowska 113

wernisaż: 17.12.2013, godz. 17.00

17.12.2013 - 11.01.2014

Wystawa w formie instalacji zaprezentuje prototypy urządzeń wpływających stymulująco na pracę ludzkiego mózgu, pomocnych w kontakcie z przedstawicielami cywilizacji pozaziemskich. W praktyce niedziałające, istnieją obecnie jako rodzaj zewnętrznej obudowy dla przyszłych mechanizmów. Zobaczymy m.in. Stymulator fal teta, Integrator poziomów świadomości czy Skaner emocji osób wchodzących.

Wspólnota Leeeżeć jest jednym z ciekawszych zjawisk w polskiej sztuce współczesnej, manifestującym się w niemal wszystkich mediach i możliwych obszarach aktywności. Od licznych akcji ulicznych w pierwszej połowie lat 90., przez sztukę ziemi, eksperymenty muzyczne i filmowe, graffiti, aż po monumentalne instalacje przestrzenne. Negując zastany system wartości, w tym pozycję tzw. artysty, Wspólnota Leeeżeć daleka jest od pozy wszechwiedzącego demiurga, zamiast tego zadając niestrudzone pytania w miejsce każdego fundamentalizmu, nadaje swoim realizacjom dynamiczności i uniwersalności, tak niezbędnej  w teraźniejszych czasach groteski.

Esencja formalna przestrzenizmu koncentruje się na projekcie wewnętrznej formy pomieszczenia, gdzie ludzie i istoty pozaziemskie będą mogły się spotkać na równej sobie płaszczyźnie. Składające się na instalację obiekty: Stabilizator planów, Oś integracji, Niwelator uczucia lęku na poziomach archetypalnych, Stymulator fal teta, Skaner emocji osób wchodzących, Integrator poziomów świadomości, Kooperator Mózgowych Półkul traktować można jako modzistyczne* ekwiwalenty urządzeń, które wpływałyby stymulująco na pracę ludzkiego mózgu, łącząc wszystkie poziomy świadomości, tak by istota kontaktu była jak najbardziej pełna i sprzyjająca rozwojowi wszystkich biorących w niej udział stron. Przestrzenizm nie rozwiązuje technologicznej strony mechanizmów fizykalnych, według których istoty pozaziemskie mogą przejawiać swą obecność w teraźniejszym kontinuum czasoprzestrzennym planety Ziemia.

W szerszej skali, istniejące w ośrodkach miejskich sale pełniłyby funkcję „punktów informacyjnych” o innych, czujących cywilizacjach poprzez fizyczny lub telepatyczny kontakt z przedstawicielami owych. Wariant podwodny służyłby nawiązywaniu swobodnej komunikacji z delfinami, wielorybami, orkami i morświnami, itp. Mając na uwadze współczesną nam kondycję świadomości, a co za tym idzie i rozwoju kulturowo-technologicznego Ziemi, gdy nam samym ludziom trudno porozumieć się z tymi, którzy wyznają odmienną tzw. religię, mają inny kolor skóry lub preferencje seksualne (nie mówiąc już o szacunku dla zwierząt), projekt rzecz jasna wybiega nieco w przyszłość. Jego potencjalną, prócz estetycznej (oczywiście), wartością jest uelastycznienie świadomości widza poprzez „oswojenie” go z koncepcją wielości życia we wszechświecie, zapoznanie z odmiennym od dominującego obecnie paradygmatem rzeczywistości, który jest być może jednym z wariantów naszej przyszłości, następnym ewolucyjnym krokiem naszego gatunku, już w skali planetarnych społeczności. W odbiorze całości projektu wnętrza Sali Kontaktów Międzyplanetarnych istotna jest świadomość, iż tzw. sztuka (i jakiejkolwiek definicji, hehe, by tu nie przytoczyć) niejednokrotnie w historii była tą sferą ludzkiej aktywności, która wytwarzała idee i pomysły wyprzedzające swój czas, by wspomnieć np.: projekty machin latających Leonarda, czy z bliższych nam czasów wideofon z filmu Fritza Langa Metropolis.

* termin >modzistyczny< (od mało znanego czasownika modzić) w panteonie refleksji teoretycznych W.L. rozumiany jest m.in. jako synonim przymiotników: instalacyjny, artystyczny, godny uznania itp.

Egon Fietke

Sala Kontaktów Międzyplanetarnych