Lucjan Mianowski (1933-2009).
Grafiki z kolekcji Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi

Galeria Re:Medium

Piotrkowska 113

wernisaż:

06.07.2012 - 29.08.2012

Lucjan Mianowski urodził się 2 lutego 1933 roku w Strzemieszycach Wielkich. W 1950 roku rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Naukę rozpoczął w pracowni plakatu prof. Macieja Makarewicza, następnie studiował litografię u prof. Konrada Srzednickiego i miedzioryt u prof. Mieczysława Wejmana.

Debiutował na słynnej Ogólnopolskiej wystawie młodej plastyki „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale w 1955 roku, gdzie za litografie Atak lotniczy i Warszawa płonie otrzymał nagrodę w dziale grafiki. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w 1956 roku w pracowni prof. Konrada Srzednickiego za cykl obejmujący litografie i obrazy olejne. W latach 1956-58 studiował malarstwo w pracowni prof. Czesława Rzepińskiego. Współpracował z warszawskimi i krakowskimi czasopismami w zakresie ilustracji i rysunku satyrycznego. Stypendysta paryskiej École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w pracowni litograficznej prof. Pierre-Eugène’a Clairina. Od 1965 do 2008 roku pracował w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (późniejszej Akademii Sztuk Pięknych) w Poznaniu, przez wiele lat prowadząc pracownię litografii (od 1995 roku profesor zwyczajny w tejże uczelni).

Autor wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Odznaczony w 2005 roku Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 22 lipca 2009 roku w Białymstoku.

Twórczość w zakresie malarstwa, litografii, plakatu, ilustracji książkowej, rysunku satyrycznego i dowcipu rysunkowego, projektowania druków ulotnych.

W Galerii Re:Medium zostanie pokazanych 31 litografii i autooffsetów Artysty z kolekcji Miejskiej Galerii Sztuki  w Łodzi oraz 2 grafiki z prywatnej kolekcji inż. Franciszka Wiśniewskiego.

Niewielu można znaleźć artystów w sztuce polskiej, którzy w tak różnorodny sposób wyrazowy na przełomie całego życia realizowaliby równie konsekwentnie i świadomie własną ideę twórczą, od końca lat 50. po czasy obecne, stale zadając sobie i odbiorcom pytania o stan i kondycję sztuki w życiu współczesnym. Czerpiąc zawsze rzeczową inspirację z otaczającego świata oraz idąc własną drogą sztuki przedstawiającej opartej na skojarzeniach i bogatej wyobraźni, artysta znajdował ciągle „nową estetykę”. Korzystał przy tym ze wzorów z różnych kierunków i stylów obecnych w drugiej połowie XX wieku oraz nowości technicznych tego czasu. Zaczął od ekspresjonizmu i groteski cyklu Małych miasteczek, potem pojawiają się w jego pracach wpływy surrealizmu, a następnie malarstwa materii charakterystyczne dla sztuki informel. W latach 60. i w pierwszej połowie lat 70. stał się polskim przedstawicielem pop-artu, a mniejszym stopniu op-artu, a od około 1977 roku w jego pracach pojawia się estetyka bliska hiperrealizmowi. Przez ostatnie kilkanaście lat życia eksperymentował z grafiką komputerową. Otwarty na nowy język sztuki, który traktował jedynie jako poligon do realizacji własnych działań, balansując na krawędzi ironii, z dystansem i ciepłem, dawał zawsze spojrzenie świeże i głęboko przemyślane. Dzięki temu jego sztuka jest nadal żywa i zaskakująca, rozpoznawalna i ponadczasowa.

Katarzyna Podniesińska, Pokonywanie oporu materii [W:] Lucjan Mianowski (1933-2009),
Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu, Muzeum Narodowe w Krakowie,
Poznań 2011 (kat.), ss. 5-6.