::


Bartosz Kosowski – urodzony  1979 r. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi oraz filologii angielskiej we Wrocławiu. Od trzynastu lat zajmuje się plakatem filmowym, ilustracją prasową oraz portretem. Współpracował między innymi z Apple, LucasFilm, Disney, Canal+, Netflixem, Legendary Pictures, Orange, ING, Studiem filmowym Kadr, „The New Yorker”, „The Economist” „The New Republic”, „The Hollywood Reporter” czy „Politico”. Jego prace były wielokrotnie wyróżniane za granicą, w takich konkursach jak World Illustration Awards, New York Festival Awards, American Illustration, Spectrum, 3×3, Graphis, Polish Graphic Design Awards czy European Design Awards i publikowane w prestiżowych wydawnictwach Taschen, Abrams, Huginn & Muninn oraz Bloomsbury. Kosowski jako jedyny Polak jest laureatem trzech złotych i jednego srebrnego medalu przyznawanych przez amerykańskie stowarzyszenia ilustratorów, a tylko w ciągu ostatniego roku jego prace „Kompozycje Przestrzenne” stworzone dla hotelu Puro w Łodzi oraz plakaty do „Lśnienia” i „Głowy do wycierania” zdobyły 19 nagród i wyróżnień, między innymi złoto w konkursie Spectrum 27 i brąz w konkursach European Design Awards i Klub Twórców Reklamy. Od pięciu lat Kosowski jest jednym z mentorów Adobe Design Achievement Awards.

 

Katarzyna Kobro − ur. 26 stycznia 1898 w Moskwie, zm. 21 lutego 1951 w Łodzi, polska rzeźbiarka awangardowa. Zrewolucjonizowała myślenie o rzeźbie. Odeszła od pojmowania rzeźby jako bryły. Pod wpływem konstruktywizmu odrzuciła subiektywizm i ekspresjonizm sztuki, w ich miejsce postulowała bezwzględny obiektywizm formy, podstawowym jej celem była budowa abstrakcyjnego dzieła sztuki, opartego na uniwersalnych prawach, odkrywanych na drodze eksperymentu i analizy. Punktem wyjścia koncepcji rzeźby Katarzyny Kobro jest abstrakcyjne pojęcie nieskończonej przestrzeni. Przestrzeń tak pojęta jest jednorodna i nie posiada żadnych szczególnych miejsc, żadnego punktu odniesienia. Kobro dążyła w swoich pracach do takiego zorganizowania przestrzeni, aby nie było w niej podziału na przestrzeń zamkniętą w bryle i otoczenie, ale by dzieło współistniało z przestrzenią, pozwalając im przenikać się.