Współobecność. Artyści awangardowi w kręgu Władysława Strzemińskiego

Galeria Re:Medium

Piotrkowska 113

wernisaż: 28.11.2017, godz. 18.00

28.11.2017 - 05.01.2018

wystawa przedłużona do 5 stycznia 2018.

kuratorka: Elżbieta Fuchs

koordynatorka projektu: Małgorzata Dzięgielewska

Postać i dokonania Stefana Wegnera zarówno w zakresie działalności społecznej, jak i osiągnięć artystycznych są nierozerwalnie związane z powstaniem w Łodzi w latach 30. XX w. środowiska artystów awangardowych.

W historii Łodzi lata 30. XX wieku charakteryzuje niezwykle ożywiona działalność artystyczna i wystawiennicza. W pawilonie Miejskiej Galerii Sztuki w Parku im. H. Sienkiewicza, która w latach 1931-1939 funkcjonowała jako jedyna w Polsce filia stołecznego Instytutu Propagandy Sztuki, w roku 1933 miała miejsce ważna wystawa Grupy Plastyków Nowoczesnych. Stefan Wegner uczestniczył w niej prezentując 7 obrazów, w tym dwa autoportrety. Wielokrotnie, podobnie, jak Karol Hiller, wystawiał podczas Salonów IPS-u w Łodzi i Warszawie; cały czas pracował w komitecie redakcyjnym „Formy”.

Wystawa „Stefan Wegner (1901-1965). Obrazy i projekty z lat 50. XX wieku” jest czwartą ekspozycją z cyklu Współobecność. Artyści awangardowi w kręgu Władysława Strzemińskiego organizowaną przez Miejską Galerię Sztuki w Łodzi w ramach obchodów roku awangardy 2017. Po raz pierwszy ukazuje projekty reklam odnalezione przez córkę Artysty Panią Izabelę Wegner Bartczak i obrazy z lat 50. XX w. z kolekcji prywatnej.

Ufam, że kameralna ekspozycja Stefana Wegnera w cyklu „Współobecność. Artyści awangardowi w kręgu Władysława Strzemińskiego”, zamykająca ten cykl stanie się inspiracją do opracowania monografii tego Artysty.

Elżbieta Fuchs

Stefan Wegner (Sosnowiec 1901 – Łódź 1965). Malarz, rysownik, grafik, dekorator wnętrz, teoretyk sztuki, pedagog, publicysta. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1922-1927) u Władysława Jarockiego, Ignacego Pieńkowskiego, Józefa Pankiewicza i Felicjana Kowarskiego, gdzie w 1927 roku zrobił dyplom na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. W latach 1930-1939 nauczał w szkołach średnich w Łodzi. Brał czynny udział w życiu Zrzeszeniu Artystów Plastyków. Wystawiał w Instytucie Propagandy Sztuki w Łodzi i w Warszawie. W 1931 roku nawiązał bliski kontakt z Karolem Hillerem, Katarzyną Kobro i Władysławem Strzemińskim, którzy wprowadzili go w kręgi polskiej awangardy. Był członkiem grupy artystycznej Plastycy Nowocześni, powstałej z inicjatywy grupy „a.r.”. Współredaktor czasopisma „Forma” (1933-1938). W latach 30. XX w. prezes Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków. Po II wojnie światowej współorganizator wraz z Leonem Ormezowskim, Władysławem Strzemińskim i Romanem Modzelewskim Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi, profesor i rektor tej uczelni (lata 1949-50). Bliski współpracownik W. Strzemińskiego i „rzecznik myśli awangardowej”. W 1950 roku, wkrótce po wyrzuceniu z PWSSP Strzemińskiego, został odwołany z uczelni na własną prośbę. Powrócił w 1957 roku i początkowo prowadził wykłady z estetyki. Współpracował z Klubem Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie. Był członkiem grupy „Piąte Koło”, także później brał udział w spotkaniach w ZLP w Łodzi organizowanych przez grupę „Nowa Linia”. W latach 1957 i 1959 był członkiem komitetu organizacyjnego Wystaw Sztuki Nowoczesnej w warszawskiej Zachęcie. Wystawiał w „Krzywym Kole” w Warszawie. W swej sztuce twórczo przeszedł przez lekcję kubizmu, konstruktywizmu, unizmu i surrealizmu. Pod wpływem unizmu Strzemińskiego tworzył cykle pejzaży morskich, w których dochodziły do głosu nurtujące go problemy, związane z różnymi aspektami widzenia.